ในช่วงเกิด มหาอุทกภัยที่ทำให้เราเห็นหลายสิ่งที่ทำให้เราเห็นหลายๆๆๆ ไม่ว่าจะเป็น น้ำจิตน้ำใจของคนไทย ได้รู้จักความหมายของคำว่า " เอาอยู่ " ได้เห็นหลายๆนิคมอุตสาหกรรมจมน้ำไปหลายแห่ง รวมไปทั้งนิคมที่กระผมทำงานอยู่ด้วย ดั้งนั้นแล้วผมก็เลยมีสถานะ "คนว่างงาน "ในทันที...T_T ,, ก็ยังดีที่มีที่พึ่งสุดท้าย ก็คือ บ้านเกิดเมืองนอน แห่งดินแดนที่ราบสูงในช่วงฤดูที่เป็นช่วงฤดูเก็บเกี่ยวพอดี ทำให้กระผมกลายเป็นพนักงานในไร่นาของครอบครัวไปโดยปริยาย ก็หลายปี่แล้วที่จากบ้านไป ไม่ได้ช่วยเรี่ยวแรงพอแม่เลย กลับมาครวาวเห็นทีได้อยู่บ้านนานหน่อยๆ ก็มีข้อดีอยู่อย่าง ท่านพ่อกับท่านแม่ หันมาคุยกันหลังจากไม่ได้คุยกันมาเป็นปี ^ ^....กระผมรู้สึกทราบบซึ้งใจเป็นอย่างมาก ตื้นตัน บอกไม่ถูก ก็ต้องขอขอบพระคุณอย่างสูงกับน้องน้ำด้วยละกัน....
หลังจากเสร็จกิจจากท้องทุ่งก็มีการฉลองนิดหน่อย ต้มไก่ กับ วิสกี้ขาว จนเกิดอาการ มึนๆ เลยคิดที่จะมาเล่าเรื่องราว ต่างๆ นานาๆ เรื่อยเปื่อย ในค่ำคืนที่ ร่ำรินกินสุรา ผสมกับ สำเนียงเสียงเสนาะของดนตรีอันไพเราะ ทำให้อารมณ์ศิลปินผุดๆ ขึ้นมาเป็น ย่อมๆ (ฮ่าๆๆ) รู้สึกคันไม้คันมือ ครั่นเนื้อครั่นตัว (เยอะไปปะเนี่ย) สำนึกรักบ้านเกิดขึ้นมาซะงั้น แบบว่าคนเมาอ่ะ 5555+
ยังไงก็ยินดีต้อนรับทุกท่านะครับ ที่กรุณาอ่านผมพร่ำเพ้อมาได้ถึงขนาดนี้
ผมไม่รู้ผมเมา
ตอบลบ